दारू

हर्षद आणि श्रीनिकेत ने दारूचा रेफरन्स घेऊन पोस्ट लिहिल्या. मला बरेच दिवसांपासून ड्रिंक्स या विषयावर लिहायचं होतं. अधून मधून पोस्ट मध्ये बियरचा/ड्रिंक्स चा उल्लेख येतो. एका मित्राने परवा ते दाखवून दिलं की आजकाल काही पोस्टमध्ये बियरचा उल्लेख येतो. माझ्या मित्रांबरोबर सुद्धा मी ड्रिंक्स बद्दल आढेवेढे घेत नाही. महिन्यातून एक दोन वेळा घेतो सुद्धा. पण त्यांच्या बरोबर असताना माझा अविर्भाव असा असतो की मला हा प्रकार आवडतो.

आज इथे मनातली गोष्ट सांगूनच टाकतो.

खरंतर मी ड्रिंक्स वा दारू याचा मनस्वी तिरस्कार करतो. आणि तो तिरस्कार हा दारू हे द्रव्य म्हणून नसतो तर ती पिऊन माणसं जी बिनडोक चाळे करतात त्याचा असतो.

दोन चार मित्रांची मैफल जमावी आणि त्यांच्या बरोबर एखादा पेग वा एक दोन ग्लास वाईन/बियर प्यावी. बाजूला संगीत असावं आणि गप्पाटप्पा माराव्यात. हे त्याचं ठीकठाक सुसह्य रूप. पण दुर्दैवाने असं होत नाही. दोनाचे तीन, चार, पाच कधी होतात आणि गप्पांचा सूर बेसूर कधी होत जातो हे कुणाला कळत नाही आणि मग रंगाचा बेरंग होऊन जातो.

या दारूपायी लाचार होणारी माणसं मी ठायीठायी बघतो. त्यापायी ते अवहेलना, अपमान सहन करतात. स्वतःच्या अभिमानाला तिलांजली देण्याइतकी या दारूत ताकद का असावी? आपल्या जवळच्या लोकांना ही दारू फक्त दुःख देते. आणि हे घडताना मी पाहिलं आहे.

डोक्याला मुंग्या जर येणार नसतील तर दारू प्यायची कशाला, हा एक विचित्र युक्तिवाद लोकं करतात. त्यांना कळत नाही की या मुंग्या त्यांच्या मेंदूचा ताबा कधी घेतात ते. आणि मग अतिशय निर्बुद्ध बरळणं, वेळेचा अपव्यय करणाऱ्या मूर्खासारख्या चर्चा आणि मग त्यातून होणारा डोक्याला मनस्ताप याशिवाय हाताला काही लागत नाही. कुठून ही रात्रीची पार्टी अटेंड केली असं दुसऱ्या दिवशी मनात येतंच.

ड्रिंक्स ज्यांच्या सोबत मी घेतो आणि एन्जॉय करतो असे इनमिन सात आठ मित्र आहेत. आम्ही भेटतो, सुखदुःखाच्या, बिझीनेसच्या गप्पा मारतो. डोकं आणि मन हलकं होतं. त्यांच्या सोबत मी भेटण्यासाठी म्हणून भेटतो. त्यात ड्रिंक्स च्या ऐवजी कॉफी असेल तरी काही फरक नाही. किंबहुना ते काही नसेल तरी चालतं.

एक आपलं सिम्पल गणित आहे. माझं आयुष्य हे माझं आहे. माझ्या मेंदूवर माझ्याशिवाय कुणाचंही नियंत्रण नाही पाहिजे.

मग ती दारू असो

वा

फेसबुक.